“Waarom ik kunstenaar ben geworden? Vraag liever waarom de kunst mij heeft gekozen?”
Hij vindt het een cadeau als je van natura goed kan tekenen en schilderen en merkte op de middelbare school dat dit geschenk hem was gegeven. Daarnaast was hij een tiener die veel literatuur las en van films hield. Dat boeit nog steeds. “Ik volgde mijn hart en zo is het gebleven”. Om op de kunstacademie in Sarajevo te mogen studeren heeft hij zelf een stipendium aangevraagd en gekregen, want zijn vader was er aanvankelijk niet zo voor. “Een kunstenaar verdient niet veel. Maar al in de zeventiger jaren besefte ik dat het geen geld is wat ons gelukkig maakt. We hebben onze zintuigen niet alleen gekregen om te overleven, maar ook om kunst te maken. Dat maakt ons mens”.

Dat het maken van kunst respect verdient en geen gewoon vak is waar je je brood mee verdient, dat ligt hem na aan het hart. Talent moet je ontwikkelen en het kiezen voor een bestaan als kunstenaar is een wezenlijk besluit in je leven. Het betekent immers het kiezen voor de vrijheid van het maken en het is een besluit om een niet-hiërarchisch-wezen te zijn. Zo’n leven verdient meer respect dan wat er nu leeft. Er ligt Nederlandse literatuur, een kunsttijdschrift en een Groene Amsterdammer op zijn tafel. “Kijk hier staat het”, wijst hij aan. Rudi Fuchs schrijft op 20 september 2012; “Je bereikt nooit iets toevallig. Het idee dat je met losse hand en een enkele inval een schilderij in elkaar kunt flansen, doet groot onrecht aan de ernst en toewijding van het kunstmaken. …” en eigenlijk moet iedereen dat hele stuk lezen.

Hij geeft in zijn atelier ook les, vaak naar model en voor hem is tekenen de basis van alles, dus wordt er ook veel getekend. Zijn eigen werk is heel precies en de techniek is bewerkelijk, hij maakt daarom slechts enkele grote schilderwerken per jaar. Er hangen foto’s van de recente grote werken, de werken zelf zijn zo groot (zo’n 2 bij 2,5 meter) dat het opgerold en beschermd bewaard wordt.
Hij toont een foto en een detail van een uitgepakt schilderij. Het valt op dat de detaillering van het werk heel bijzonder is, er zijn allerlei hele kleine “tekeningen” gemaakt van stempels, knoopjes, buttons, ornamentjes en andere kleinoden. Die hebben allemaal een kleur die samen de afbeelding vormen. Zoals de impressionisten de voorstelling ontrafelden in na te volgen verfstreken – zo bouwt deze schilder het beeld op met super kleine tekeningen die als pixels de voorstelling laten opdoemen. Die voorstelling is bij de laatste werken vaak een sferisch portret van een vrouw. Dicht bij en ver af geven een ander beeld in zijn schilderijen en je merkt niet waar die twee in elkaar overlopen. Het is een geheel en je blijft in de ban van het maken. Je bent ”Betoverd”. Dat is dan ook de titel van het doek.

Websitepagina KCO.