“Ik ben zomaar begonnen, in 2004,” antwoordt ze op de vraag hoe het is gekomen dat ze kleurrijke poezen schildert. “Het kwam door een aanbieding van de Blokker, van een ezel met verf. De kleuren spraken me aan. In 2005 kwam ik via het Raster bij een schilderclubje, waar ik sindsdien elk jaar heen ga. Je krijgt er niet echt les, meer een stimulatie en tips, verder doe ik heel veel thuis.”

Dat is een lange tijd dat ze dit volhoudt, en dat door zo'n toevallige aanleiding. “Ja, en ik ben er nooit mee gestopt, ik ben van kleiner naar steeds groter gegaan. Ik werk nu op maximaal 1 meter bij 1,20 meter. Dat kan nog net in de auto, is nog hanteerbaar. Ik heb intussen over de honderdtwintig werken gemaakt. Een paar zijn er in het buitenland. In Engeland heb ik een aquarel van een kat, in Polen is ook een werk bij vrienden. Het zijn cadeautjes voor vrienden. Zo heb ik net een hond geschilderd voor een vriendin die ik ken via de Dierenbescherming. Haar hond is overleden. Op die manier heb ik er nog twee op de plank liggen. Het was een Jack Russel, maar ik heb er meer een soort herder van gemaakt,” glimlacht Gerry.
Is dat artistieke vrijheid? “Ik kan niet klein schilderen.”

Haar huiskamer hangt vol met de resultaten: onder die doeken liggen haar eigen katten te soezen op de bank en in stoelen. Daarnaast tafeltjes waar ook weer poezenbeeldjes op staan.
“Ik werk met acrylverf, dat werkt snel en ik vind de kleuren heel mooi. Aquarel ben ik niet zo goed in en olieverf werkt bij mij ook niet zo. Ik ben een smeerkont, alles zit er onder. Olieverf verbind ik ook meer met oude mensen, daar voel ik me te jong voor. Ik gebruik Amsterdam acryl van Talens, dat zijn sterkere kleuren.”

“Ik hou van vlot werken, elke twee weken heb ik een schilderij af. De grote lijnen zet ik heel snel op, in hooguit een uur, de laatste dagen is het hier nog wat verf, daar nog wat bij. Ik werk er ook maar een uur of anderhalf per dag aan, vaak 's avonds.” En de katten? “Die bemoeien zich er vaak mee. Soms lopen ze door het palet heen. Wat niet mag. Ze zien wel bepaalde kleuren, maar dat ik een kat schilder, nee.”
“Ik ben vrijwilliger van de Dierenbescherming, doe nazorg voor geplaatste huisdieren. In januari ga ik bij Dierenartsenpraktijk Keizerslanden exposeren, daar mag ik een paar doeken ophangen. Ook schilderde ik een postduif voor de postduivenvereniging en die heb ik langs gebracht. Daar heb ik nog geen reactie op gekregen.”

Schilderijen zijn toch heel grote cadeaus om te geven? "Ja, maar het is fijn om een schilderij te kunnen geven, omdat het iets speciaals en uniek is. Aanvankelijk was dat eng, maar als ik dat aan iemand geef, is dat van mijn kant ook vertrouwen. Zoals wanneer ik een kitten bij iemand thuis plaats en later bij een bezoek van de nazorg van de Dierenbescherming, ziet dat het dier goed terecht is gekomen.”