“Laatst zei een notaris tegen me over Keizerslanden: het is net Parijs. Je komt er van alles tegen, maar je moet wel de juiste bril op hebben. Ik woon hier sinds een paar jaar en probeer actief te zijn in de buurt. Ik geef taalles bij Salomon. Niet dat ik een taaldocent ben, ik ben opgeleid tot verpleegkundige en verloskundige, maar ik kan wel ondersteunen bij het lezen van een krant en dergelijke.”
Intussen zet ze de naaimachine aan kant, ze was bezig met een jurk voor haar kleindochter. “Ik naai veel en ik pottenbak, ben nu derdejaars in een cursus. Mijn eerste baksels heb ik nog staan. Die gingen natuurlijk scheef, en toen vroeg de docent ons om met die misbaksels een dier te maken. Dat was erg leuk, kon ik me creatief op uitleven.” Het werd een spaniël, die op de kast staat naast een foto van de originele hond, met uitzicht op haar baksels en enkele sculpturen: haar man is beeldhouwer. Ze haalt haar keramiek tevoorschijn, potjes, bakjes, kaarsjesbranders. “Mijn producten zijn zo stevig en stabiel, de hond kan er zelfs uit drinken. Maar nu moet ik ze dunner en hoger gaan maken, ik moet leren om te werken aan een regelmatiger resultaat.” De kaarsjesbrander zit een roodwitgevlekt motief, het geslaagde resultaat van een mislukking: het glazuur was niet goed gemaakt en wie het toeval gebruikt, kan mooie resultaten tegemoet zien.
Voorheen woonde ze in Roosendaal maar omdat Deventer, meer een boekenstad en cultuurstad is, kwam de creativiteit bij haar los – al was dat op zich allesbehalve nieuw voor haar. “Vroeger zat ik op de Huishoudschool, een soort mavo maar dan veelzijdiger. Ik leerde er naaien, koken, maatschappijleer, kunstgeschiedenis. Nu merk ik dat ik daar veel creatiefs heb geleerd. Naailessen zijn later afgeschaft want bij Zeeman koop je kleding goedkoper. Maar als je dit vanuit je jeugd meekrijgt, zit het meer in je structuur ingebakken. Nu worden mensen eenzijdiger waardoor ze hun balans kwijtraken: ze voeden hun geest en ziel te weinig. Iets zelf maken geeft veel voldoening. Je ontdekt nieuwe kanten van jezelf. Mijn dochter vraagt mij nu om naailessen want ook zij mist de invulling van haar creativiteit. Dat beklijft anders wanneer je het van huis uit meekrijgt.”
Haar moeder naaide ook veel, kleedde poppen aan voor Sinterklaas – vaak 's nachts want overdag had ze vier kinderen op te voeden. “Als ik nu bij mijn moeder in het tehuis ben en iets naai voor haar, krijgt ze een gevoel van rust en huiselijkheid terug. Ze wil me helpen met spelden aangeven. Dat is goed voor de moeder-dochterrelatie. Ouders moeten ook met hun kinderen knutselen, het is een goede manier om positieve aandacht aan elkaar te geven. Bovendien, kleding die je zelf maakt, waardeer je meer dan wanneer je het in de winkel koopt. Het doet iets met je gevoel van eigenwaarde, als je zelf in staat bent om te overleven.”